W Podkowie jest cicho jak na wsi. To Wrocław, a jakby poza hałasami miasta. Menu czytałem kwadrans – tak obfite, bywa zaskakujące… mięsa, drobiu, ryb w bród, szkoda, że dziczyznę wykreślono. Pora świąteczna, a mróz trzaska na dworze – nie znalazłem nic lepszego nad barszcz z kołdunami. Pachniał już od kuchennej windy. Szef kuchni Podkowy wziął sobie głęboko do serca przepisy staropolskiego stołu, zaczynające się od „weź garść imbiru i łyżkę szafranu”. Kuchnia tu tak obficie korzenna, że mam kłopot z nazwaniem ziół i przypraw, które okrasiły niezwykle wonny, cudownie czysty i gorący barszcz. Podejrzewam, że doprawiały go nawet goździki, ale głowy nie dam – tak gęsta była nuta zapachów.